Από την σοπράνο Γιέλενα Γιοβάνοβιτς Μπακοπούλου, στο Μαλλιαροπούλειο ΘέατροΤρίπολης.
ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ
Βράδυ της Κυριακής 17 Ιανουαρίου 2016 και το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο Τρίπολης είναι γεμάτο – πλατεία και εξώστης. Κλασσική μουσική με έργα ρομαντικών και σύγχρονων συνθετών από το Αττικό Ωδείο Τρίπολης του καλλιτεχνικού διευθυντή κ. Γιώργου Κατραλή. Τυχεροί όσο παραβρέθηκαν στη βραδιά αυτή και τυχεροί οι δικοί μας ποιητές: Παναγιώτης Δημητρακόπουλος (Τάκης Τζίβας) και Γεωργία Ν. Αγγελοπούλου – Παπαβασιλείου (Μαλλούσα), των οποίων έργα εμελοποίησε ο κ. Γιώργος Κατραλής.
Απολαύσαμε το «Μου ’κοψες τα φτερά» του πρώτου και το «Χαμένος Παράδεισος» της δεύτερης από τη φωνή της Γιέλενας Γιοβάνοβιτς συνοδευόμενης από το όμποε του Θεοδωρόπουλου, το κλαρινέτου του Παπαηλίου και το πιάνο του Κότσικα. Μαγεία. Το τελευταίο «Χαμένος Παράδεισος» αποφόρτισε την ατμόσφαιρα ευχάριστα με τη φωνή της Γιέλενας να αξιοποιεί τη σύνθεση του κ. Γιώργου Κατραλή και τον ερωτικό στίχο της ποιήτριας με ρεφρέν λέξεις «Ω, πόσο σ’ αγαπώ» επαναλαμβανόμενες και καταχειροκροτούμενες.
Οι ποιητές μας προσκλήθηκαν στη σκηνή ταπεινοί και ευχαρίστησαν τον κ. Κατραλή που τους τίμησε, το κοινό που παραβρέθηκε και τους μουσικούς, που ήταν οι ταξιδευτές του ονείρου στη βραδιά αυτή.
(Αρκαδικά Νέα, Τρίπολη)
Ο Γιώργος Κατραλής γεννήθηκε στην Τρίπολη, όπου και τελείωσε το Δημοτικό και το εξατάξιο Γυμνάσιο. Σπούδασε αρχικά στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών πιάνο, θεωρητικά και βυζαντινή μουσική στην τάξη των Μ. Δημητρέσας, Ο. Ιωαννίδου και Δ. Μαυραγάνη , όπου έλαβε το πτυχίο ωδικής και το δίπλωμα βυζαντινής μουσικής. Μετά τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, συνέχισε τις σπουδές του στο Αττικό Ωδείο Αθηνών, στην τάξη του Ιωάννη Χριστόφιλου, όπου έλαβε το πτυχίο αρμονίας, αντίστιξης, φυγής ενοργάνωσης και το δίπλωμα κλασσικής σύνθεσης. Από το 1992 πήρε μαθήματα μορφολογίας και ενορχήστρωσης από τον Κωνσταντίνο Κυδωνιάτη. Το 1980 ίδρυσε παράρτημα του Αττικού Ωδείου στη Μεγαλόπολη και το 1983 παράρτημα του ιδίου Ωδείου στην Τρίπολη. Συγχρόνως διετέλεσε καθηγητής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Τριπόλεως, ενώ το 1990 ίδρυσε και διηύθυνε το Έναυλο Ωδείο Αμαρουσίου. Σήμερα ζει στην Τρίπολη και είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του παραρτήματος του Αττικού Ωδείου.
-Γιατί περιγράφεις τον έρωτα στη φύση; -Μα… «Εκείνος» έφτιαξε με Έρωτα το Σύμπαν. Κι ο έρωτας είναι αισθαντικός Συλλειτουργεί στην απεραντοσύνη της ομορφιάς του κόσμου Τούτο το δόσιμο είναι Εξαγνισμένο, Ευλογημένο Εντοιχισμένο στη Δικαιοσύνη Του. Ο Μέγιστος Δημιουργός Ο Ποιητής της φύσης. «Αγία η Τράπεζα». Ισόθεος ο Έρωτας. Ακριβώς, αναφέρεται και στην «Ιλιάδα» ο Όμηρος.
Η Συμμετοχή της φύσης στον θείο έρωτα «Και τότε ο Δίας της αποκρίθηκεν ο νεφελοστοιβάχτης: “Ήρα, κανείς θεός, μη σκιάζεσαι, μήτε θνητός δεν είναι για να μας δει. με τέτοιο σύγνεφο χρυσό θα σε σκεπάσω, που μήτε ο γήλιος διαπερνώντας το βαθιά ως εμάς να φτάσει, με όσο κι αν έχει φως και δύναμη να διαπερνάει τα πάντα”. Αυτά είπε ο Δίας, και τη γυναίκα του στην αγκαλιά του παίρνει, κι η γης η θεία χορτάρι νιόβλαστο φυτρώνει κάτωθέ τους, σαφράνια και τριφύλλια ολόδροσα και κρίνους και ζουμπούλια, πυκνά, απαλά, που ανακρατούσαν τους, το χώμα μην αγγίξουν. Κει μέσα τότε οι δυο τους έγειραν, σε σύγνεφο κρυμμένοι χρυσό, πανώριο, κι αργοστάλαζε στραφταλιστή η δροσιά του.»
Με αγγίζουν όλοι. Με αγγίζουν όλα. Με αγγίζει και… το τίποτα. Περίλυπη στο χρόνο! Σχήματα ματαιότητας στο μελαγχολικό μου βλέμμα. Ματωμένα τριαντάφυλλα στη χούφτα μου κρατώ… Τα χείλη… πύρινα. Άχνα δε βγάζουν! Με τρομάζει το «Ύστατο Χαίρε»!
Αγνωμοσύνη – Τα παιδιά… τα παιδιά μην πάθουν κάτι τα παιδιά μου. Θέλω τα παιδιά μου. Να ’χω τα παιδιά μου… Κι έρχεται ο καιρός των γηρατειών της ανημπόριας… Τα παιδιά σου ναι, τα παιδιά σου είτε, δεν είχαν χρόνο να σε φροντίσουν είτε, δεν είχαν χώρο να σε βολέψουν είτε, θύμωσαν, μάλωσαν ποιος πήρε λιγότερα ποιος περισσότερα στη μοιρασιά… άφησαν να σου κλείσουν τα μάτια τα χέρια μιας «ξένης γέννας»!
– Σαφώς, Μεγάλε φιλόσοφε. Η δικαίωση!!! Ως λες… Αλλά ενίσταμαι, ενοχικά, βεβαίως. Στα γηρατειά χάνεις τον αυτοσεβασμό σου την αξιοπρέπειά σου. Η βαθμιαία αποψίλωση της ύπαρξής σου και η τραγική προσαρμογή στην καθημερινότητα, σε απομυθοποιούν… Εσύ ο Δυνατός! Ο Υπάρχων! Ο Κραταιός! Είναι και ’κείνος ο φόβος του θανάτου. Χρειάζεσαι δύναμη ν’ αντιπαλεύεσαι τον ακατάλυτον εχθρό σου τον άλλον εαυτό σου! Οι ερωταπαντήσεις, Δάσκαλε για τη «δικαίωση του αγώνα» σ’ ενθαρρύνουν ν’ αξιώνεις από τη ζωή έναν υψηλό σκοπό ενώ συγχρόνως σε αποθαρρύνουν οι “ατέλειες” της δημιουργίας. Τελευταία ελπίδα… «Ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά τα τέλη της ζωής ημών». Και ψάχνεις, ν’ ακουμπήσεις Στον “ανεξιχνίαστο Θεό” Να τον αποδεχτείς Να τον παραδεχτείς Να του παραδοθείς Να τον ευχαριστήσεις Να του θυμώσεις κιόλας! Μα… Κύριε… Πώς; «Τα πάντα εν Σοφία εποίησας!»
Μέρα εορτασμού της μητρότητας και ευχαριστιών προς τη μητέρα, με αρχαιοελληνική προέλευση. Στη σύγχρονη εποχή, η αμερικανίδα Άννα Μαρία Ριβς Τζάρβις ήταν εκείνη που είχε πρώτη την ιδέα να καθιερωθεί μια ιδιαίτερη ημέρα προς τιμή όλων των μητέρων.
Οι αγώνες της ευοδώθηκαν στις 9 Μαΐου του 1914, όταν ο αμερικανός πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον υπέγραψε προκήρυξη, σύμφωνα με την οποία η Ημέρα της Μητέρας καθιερωνόταν ως εθνική εορτή τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου. Έκτοτε, πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, γιορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου
Η γάτα, Νεογέννητη Μαννούλα θήλαζε – κοινή θέα – στο γρασίδι υπερήφανη, αμέριμνη, ευτυχής τα τρία πανέμορφα γατάκια της. Άρπαζαν τις θηλές των μαστών της λαίμαργα κι άπληστα. Την τυραννούσαν κιόλας! Κρουνοί το γάλα της έπιναν δίχως ανασαιμιά. Θαρρείς θυμωμένα στριμώχνονταν, βογγούσαν! Ω! τη ζωής της ρουφούσαν! Εκείνη, άγιο φυλαχτό κρατούσε τα βλέμματά τους. Τα μικρά της… να χορτάσουν! Αθέατη η αγωνία της συνεχώς τα κοιτάζει. Ρίγος ζεστό τη διαπερνά. «Ολόγιομη» ακόμα δεν τα νιώθει σιμά της… Μα… να, τα δυό Αποκοιμήθηκαν παράπλευρά της. Το άλλο, το «Ένα» τη φιλούσε στο στόμα τη φιλούσε στα μάτια στα μάτια τα μισόκλειστά της… Απόλαυσης Αντίδωρο Αξιώθηκε η Μάννα! Το πρόσφερε γενναιόδωρα. Εκείνο, εκείνο μόνο το Ένα! Η ευγνωμοσύνη περίσσια, περίσσια σ’ ένα μικρό, μικρό γατάκι. Έλεος! Έλεος! Άνθρωποι… – Κι είναι γι’ αυτό, που νιώθω φοβερή ντροπή για τη Γύμνια σας για την Αχαριστία σας. – Και είναι αργά για να στεγνώσουν τα δάκρυα της μεταμελείας σας. – Και είναι γι’ αυτό που κοιτούν τα μάτια μου στον «Έναν» Εσταυρωμένο στον λιγότερο χορτασμένο από το γάλα της Μάννας. Αυτός θ’ αναστηθεί! Γεωργία Ν. Αγγελοπούλου – Παπαβασιλείου (Μαλλούσα)
Ο κόσμος… Η ομορφιά του, ο πόνος του. Ολόγυρά μου φορές – φορές παραδέρνει άζωη η ζωή χωρίς καμιάς απόλαυσης αντίδωρο. Και να ’μαι. Σε πλατύ φτερούγισμα αέρινη… Το σώμα μου κι όλα τα γύρω της φύσης δεν έχουν περίγραμμα, βαρύτητα. Ασύνορες οι σκέψεις μου. Ανερμήνευτη τούτη η διάσταση. Και… φεύγω. Σε πλήρη εγκατάλειψη ευδαιμονίας. Σ’ ένα άγνωστο μεταφυσικό υπάρχω. Ω! Χάνομαι σε μιαν έκσταση Θεέ μου!
Βράδυ της Κυριακής 17 Ιανουαρίου 2016 και το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο Τρίπολης είναι γεμάτο – πλατεία και εξώστης. Κλασσική μουσική με έργα ρομαντικών και σύγχρονων συνθετών από το Αττικό Ωδείο Τρίπολης του καλλιτεχνικού διευθυντή κ. Γιώργου Κατραλή. Τυχεροί όσο παραβρέθηκαν στη βραδιά αυτή και τυχεροί οι δικοί μας ποιητές: Παναγιώτης Δημητρακόπουλος (Τάκης Τζίβας) και Γεωργία Ν. Αγγελοπούλου – Παπαβασιλείου (Μαλλούσα), των οποίων έργα εμελοποίησε ο κ. Γιώργος Κατραλής.
Ο Γιώργος Κατραλής γεννήθηκε στην Τρίπολη, όπου και τελείωσε το Δημοτικό και το εξατάξιο Γυμνάσιο. Σπούδασε αρχικά στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών πιάνο, θεωρητικά και βυζαντινή μουσική στην τάξη των Μ. Δημητρέσας, Ο. Ιωαννίδου και Δ. Μαυραγάνη , όπου έλαβε το πτυχίο ωδικής και το δίπλωμα βυζαντινής μουσικής. Μετά τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, συνέχισε τις σπουδές του στο Αττικό Ωδείο Αθηνών, στην τάξη του Ιωάννη Χριστόφιλου, όπου έλαβε το πτυχίο αρμονίας, αντίστιξης, φυγής ενοργάνωσης και το δίπλωμα κλασσικής σύνθεσης. 
Η Συμμετοχή της φύσης στον θείο έρωτα
Η άλλη διάσταση
Mallusa Blog 