Από την σοπράνο Γιέλενα Γιοβάνοβιτς Μπακοπούλου, στο Μαλλιαροπούλειο ΘέατροΤρίπολης.
ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ
Βράδυ της Κυριακής 17 Ιανουαρίου 2016 και το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο Τρίπολης είναι γεμάτο – πλατεία και εξώστης. Κλασσική μουσική με έργα ρομαντικών και σύγχρονων συνθετών από το Αττικό Ωδείο Τρίπολης του καλλιτεχνικού διευθυντή κ. Γιώργου Κατραλή. Τυχεροί όσο παραβρέθηκαν στη βραδιά αυτή και τυχεροί οι δικοί μας ποιητές: Παναγιώτης Δημητρακόπουλος (Τάκης Τζίβας) και Γεωργία Ν. Αγγελοπούλου – Παπαβασιλείου (Μαλλούσα), των οποίων έργα εμελοποίησε ο κ. Γιώργος Κατραλής.
Απολαύσαμε το «Μου ’κοψες τα φτερά» του πρώτου και το «Χαμένος Παράδεισος» της δεύτερης από τη φωνή της Γιέλενας Γιοβάνοβιτς συνοδευόμενης από το όμποε του Θεοδωρόπουλου, το κλαρινέτου του Παπαηλίου και το πιάνο του Κότσικα. Μαγεία. Το τελευταίο «Χαμένος Παράδεισος» αποφόρτισε την ατμόσφαιρα ευχάριστα με τη φωνή της Γιέλενας να αξιοποιεί τη σύνθεση του κ. Γιώργου Κατραλή και τον ερωτικό στίχο της ποιήτριας με ρεφρέν λέξεις «Ω, πόσο σ’ αγαπώ» επαναλαμβανόμενες και καταχειροκροτούμενες.
Οι ποιητές μας προσκλήθηκαν στη σκηνή ταπεινοί και ευχαρίστησαν τον κ. Κατραλή που τους τίμησε, το κοινό που παραβρέθηκε και τους μουσικούς, που ήταν οι ταξιδευτές του ονείρου στη βραδιά αυτή.
(Αρκαδικά Νέα, Τρίπολη)
Ο Γιώργος Κατραλής γεννήθηκε στην Τρίπολη, όπου και τελείωσε το Δημοτικό και το εξατάξιο Γυμνάσιο. Σπούδασε αρχικά στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών πιάνο, θεωρητικά και βυζαντινή μουσική στην τάξη των Μ. Δημητρέσας, Ο. Ιωαννίδου και Δ. Μαυραγάνη , όπου έλαβε το πτυχίο ωδικής και το δίπλωμα βυζαντινής μουσικής. Μετά τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, συνέχισε τις σπουδές του στο Αττικό Ωδείο Αθηνών, στην τάξη του Ιωάννη Χριστόφιλου, όπου έλαβε το πτυχίο αρμονίας, αντίστιξης, φυγής ενοργάνωσης και το δίπλωμα κλασσικής σύνθεσης. Από το 1992 πήρε μαθήματα μορφολογίας και ενορχήστρωσης από τον Κωνσταντίνο Κυδωνιάτη. Το 1980 ίδρυσε παράρτημα του Αττικού Ωδείου στη Μεγαλόπολη και το 1983 παράρτημα του ιδίου Ωδείου στην Τρίπολη. Συγχρόνως διετέλεσε καθηγητής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Τριπόλεως, ενώ το 1990 ίδρυσε και διηύθυνε το Έναυλο Ωδείο Αμαρουσίου. Σήμερα ζει στην Τρίπολη και είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του παραρτήματος του Αττικού Ωδείου.
Είναι μια από τις πολυγραφότερες Ελληνίδες ποιήτριες, που συνδυάζουν την ποιότητα με την ποσότητα.
Καταξιώθηκε στον χώρο των Γραμμάτων και με την πληρότητα του έντεχνου λόγου της. Με τη σύγχρονη έκφραση έχει μια γνήσια φωνή με ξεχωριστή πρωτοτυπία και ανθρωπιά. Οι συμβολισμοί με τις ιδιαίτερα εντυπωσιακές εικόνες και το βάθος του στοχασμού, αποτελούν σημαντική προσφορά στην ελληνική ποίηση.
Η Γεωργία Ν. Αγγελοπούλου – Παπαβασιλείου (Μαλλούσα) βρίσκεται στο ποιητικό κλίμα της μοναδικής μας Μυρτιώτισσας.
Η Γεωργία Ν. Αγγελοπούλου – Παπαβασιλείου (Μαλλούσα) εμφανίσθηκε στο λογοτεχνικό χώρο το 1992 με την ποιητική της συλλογή «Αθόρυβες διαδρομές». Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει εικοσιένα βιβλία ποίησης, πεζογραφίας, καθώς επίσης και μελέτες και λογοτεχνικά δοκίμια.
Το έργο της διακρίνεται από ευαισθησία, ειλικρίνεια και ανθρωπιά, σεβασμό προς την Ελληνική Λογοτεχνία και τους μεγάλους λογοτέχνες μας, καθώς για την Αγγελοπούλου το δικό τους έργο αποτελεί πρότυπο και σχολείο λογοτεχνικής παιδείας.
Η Γ.Ν.Α.Π. έχει για τους λόγους αυτούς να επιδείξει ένα έργο πολυβραβευμένο, ενώ έχει και ως προσωπικότητα τιμηθεί για την προσφορά της στη Λογοτεχνία και τα Ελληνικά Γράμματα από έγκυρους και σημαντικούς φορείς. Γιατί έχει σημασία το ποιος βραβεύει ποιον – και εκεί ακριβώς έγκειται και η αξία της βράβευσής της.
Το τελευταίο ποιητικό βιβλίο της «Τα κλειδιά της καρδιάς», 2015, έχει την αφιέρωση «Στη Μάννα μου» με το μότο: «Σ’ έναν κόσμο αμφιβολίας, μόνη βεβαιότητα η αγάπη της». Εξήντα ποιήματα που όλα αποπνέουν, λες, την αγωγή, και την ψυχική και την πνευματική καλλιέργεια με την οποία προίκισε την ποιήτρια η μάνα της – μόνο με την αγάπη της.
Τα τελευταία χρόνια η Γεωργία γηροκομεί την κατάκοιτη αυτή μάνα. Δεν κουράζεται, δεν γογγύζει – και αν το σώμα κουράζεται όμως η ψυχή της το μετουσιώνει όλο αυτό σε εμπνευσμένη ποίηση ανάτασης, προσφοράς, δικαίωσης, αναγνώρισης, ευγνωμοσύνης, χαράς. Είναι η τελευταία φάση της διαδρομής μιας ολόκληρης ζωής που έκαναν μαζί μάνα και κόρη, στενά δεμένες η μια με την άλλη, και μετά την πρόωρη και σκληρή απώλεια του πατέρα στα τρυφερά παιδικά της χρόνια.
Ο συνάνθρωπος, ο έρωτας, η κοινωνία, η πατρίδα, η Ελλάδα, η χριστιανική θρησκεία, οι πρόγονοι, η φιλοσοφία της ζωής, οι δοκιμασίες της αλλά και οι χαρές της, οι ψυχικές διακυμάνσεις, η φύση ολόγυρα, είναι κάποιες από τις ωραίες εμπνεύσεις της.
Στο τέλος της συλλογής δημοσιεύονται σεμνά και απλά μερικές μόνο από τις γνώμες λογοτεχνών και κριτικών, που αποτελούν ύμνο για την ποιότητα και το ήθος της ποίησής της.
Συγχαίρουμε και εμείς θερμά την αγαπητή φίλη Γεωργία.
Πλησιάζουν πλέον τα 20 εκδοθέντα τα βιβλία της Γεωργίας Ν. Αγγελοπούλου – Παπαβασιλείου, τα περισσότερα από τα οποία περιέχουν ερωτική ποίηση και θέματα αγάπης, αλλά ανάμεσά τους είναι και βιβλία με μελέτες πάνω στη ζωή και το έργο άλλων ποιητών που την εμπνέουν, καθώς επίσης και πρόζα (μυθιστόρημα, πεζοτράγουδα), και ένα θεατρικό. Με όλα αυτά στο ενεργητικό της – και με βουτυγμένη την πέννα στην ψυχή – η Γεωργία Ν. Αγγελοπούλου – Παπαβασιλείου έχει κατακτήσει τον τίτλο μιας καταξιωμένης ολοκληρωμένης λογοτέχνιδας και έχει επάξια αποσπάσει τις βραβεύσεις της αναγνώρισής της, από τους απλούς αναγνώστες της αλλά και από φορείς με κύρος.
Στο βιβλίο «Έρωτας – Αγάπη – Ζωή» η Γ.Α.Π. έχει εμβαθύνει περισσότερο και έχει πλησιάσει την έννοια του έρωτα με προσέγγιση πλατωνική. Στις 60 σελίδες του βιβλίου περιέχονται ποιήματα και πεζά με έμπνευση οιστρηλατημένη στο πνεύμα αυτό. Με τίτλους – ατάκες που σε κερδίζουν από την πρώτη στιγμή («Καρδιά τρελή», «Έρωτος άκουσμα», «Στο φευγιό και στ’ όνειρο», «Τ’ άγιο πάθος» κ.λ.π.) και με απόπειρες να γίνουν οι σκέψεις επιγράμματα με τα ευρηματικά μότο που παραθέτει στα πεζά (όπως ΣΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ το μότο: Έρωτες, φιλιά, αγάπες, σε θύμησες… σε βελούδινες αγκαλιές έχουν κουρνιάσει), η Γεωργία Ν. Αγγελοπούλου – Παπαβασιλείου πρόσθεσε μια ακόμα δική της νότα στην ατέλειωτη υμνωδία του έρωτα, ένα ακόμα πολύτιμο πετράδι στο στέμμα που του έχουν φορέσει οι ποιητές στους αιώνες για να τον δοξάσουν. Όλα ένας ύμνος του Έρωτα στην ποίησή της: οι λύπες του, οι χαρές του, η παρουσία και η απουσία του, η περίτρανη κινητήρια δύναμή του για τη συνέχεια της ζωής.
Το βιβλίο «Σε Ικετεύω, Ύψιστε…», είναι ένα θεατρικό που αποτελεί διασκευή τού έργου «Το Κριτήριο», αλλά είναι και φόρος τιμής στον συγγραφέα του, συμπατριώτη της, Μεσσήνιο Πολύβιο Δημητρακόπουλο (γεν. 1864 στην Κυπαρισία).
Κατά τον Γρηγόριο Ξενόπουλο το ΚΡΙΤΗΡΙΟ είναι ένα εντυπωσιακό και υπερβατικό έργο. Αναφέρεται στις αξίες της ζωής και με μεταφυσικές προεκτάσεις μας λέει η ποιήτρια στην εισαγωγή της, και προσθέτει: «Αυτό το έργο διασκεύασα μερικώς».
Και με το εγχείρημά της αυτό προσθέτει μία ακόμα ψηφίδα στο πλούσιο μωσαϊκό του αξιόλογου λογοτεχνικού της έργου και το ολοκληρώνει. Αν και η Γ.Α.Π. πάντα θα μας επιφυλάσσει εκπλήξεις.
«ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ»
Της Γεωργίας Ν. Αγγελοπούλου – Παπαβασιλείου (Μαλλούσα)
Και ξαφνικά βλέπεις και αντιλαμβάνεσαι ότι το δειλό και αθόρυβο συγγραφικό ξεκίνημα έδωσε, μέσα σε δύο περίπου δεκαετίες, στην Τρίπολη την ποιήτριά της, την λογοτέχνη ακριβέστερα, η οποία επάξια καταλαμβάνει, πλέον, ξεχωριστή θέση μεταξύ των ομοτέχνων της. Και όχι, βέβαια, μόνο μεταξύ των Αρκάδων – η αναγνώρισή της έχει προ πολλού ξεπεράσει τα τοπικά σύνορα, τρανταχτά ονόματα της Λογοτεχνίας, όπως ο Τάσος Αθανασιάδης και ο Ηλίας Σιμόπουλος, έχουν αναφερθεί θετικά, υμνητικά για την ακρίβεια, στο έργο και στο ταλέντο της. Με συγκίνηση θυμάμαι – αρχές της τελευταίας δεκαετίας του περασμένου αιώνα – την ντροπαλή παράκλησή της να διαβάσω και να αποτιμήσω (ο… επαΐων!) τα πρώτα ποιήματά της, χειρόγραφα σε μαθητικό τετράδιο…
Σήμερα, λοιπόν, η Μαλλούσα, κατά… κόσμον, Γ. Ν. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ – ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ από το Κοπανάκι Μεσσηνίας, μας έχει προσφέρει 21 (εικοσιένα) βιβλία. Από αυτά τα έξι (6) είναι ποιητικές συλλογές, ένα (1) μυθιστόρημα, μία (1) πραγματεία, Λογοτεχνικά Δοκίμια, ποιητικά πορτρέτα, πεζογραφήματα – αφηγήματα. Ακόμη και στον θεατρικό λόγο, με το έργο «Σε Ικετεύω, Ύψιστε…», διασκευή του θεατρικού έργου «Το Κριτήριο» του συντοπίτη της Πολύβιου Δημητρακόπουλου (Πωλ Αρκάς). Τελευταίο, αλλά – είναι βέβαιον – όχι έσχατο πόνημά της, «Τα κλειδιά της καρδιάς». Μια σειρά ποιημάτων, που πραγματικά έρχονται από τα βάθη της καρδιάς της, βιωματικό εμφανώς, αλλά και καταστάλαγμα πείρας και σοφίας, καθώς τα χρόνια, οι περιστάσεις του βίου και οι, μικρές ή μεγάλες, εμπειρίες πλουτίζουν την ποιήτρια. Ειδικά στο β΄ μέρος του βιβλίου, με τον εύγλωττο τίτλο «Του ποιητή το παραλήρημα», εύκολα ξεχωρίζει κανείς δίστιχα ή τρίστιχα, που ευχαρίστως αποθηκεύει στη δική του καρδιά και μνήμη.
Το α΄ μέρος περιλαμβάνει 46 ποιήματα, ολιγόστιχα ή πολύστιχα, στα οποία θεματικά κυριαρχεί η Μάνα, ο Έρωτας, το Θείο, ο Θάνατος. Διαμαντάκια που στραφταλίζουν και τραβούν πάνω τους προσοχή και αίσθημα.
Όσες και όσοι την Ποίηση και τους δημιουργούς της αγαπούν, θα χαρούν και θα κερδίσουν, ως άνθρωποι και αναγνώστες, εάν και όταν γνωρίσουν το έργο της Γ. Ν. Α. – Π. Και βέβαια, πρώτη η Τρίπολη οφείλει και συμφέρον έχει να γνωρίσει η ίδια και να προβάλλει ύστερα, με σεμνότητα, αλλά και με αυτοπεποίθηση, τη δική της ποιήτρια.
-Γιατί περιγράφεις τον έρωτα στη φύση; -Μα… «Εκείνος» έφτιαξε με Έρωτα το Σύμπαν. Κι ο έρωτας είναι αισθαντικός Συλλειτουργεί στην απεραντοσύνη της ομορφιάς του κόσμου Τούτο το δόσιμο είναι Εξαγνισμένο, Ευλογημένο Εντοιχισμένο στη Δικαιοσύνη Του. Ο Μέγιστος Δημιουργός Ο Ποιητής της φύσης. «Αγία η Τράπεζα». Ισόθεος ο Έρωτας. Ακριβώς, αναφέρεται και στην «Ιλιάδα» ο Όμηρος.
Η Συμμετοχή της φύσης στον θείο έρωτα «Και τότε ο Δίας της αποκρίθηκεν ο νεφελοστοιβάχτης: “Ήρα, κανείς θεός, μη σκιάζεσαι, μήτε θνητός δεν είναι για να μας δει. με τέτοιο σύγνεφο χρυσό θα σε σκεπάσω, που μήτε ο γήλιος διαπερνώντας το βαθιά ως εμάς να φτάσει, με όσο κι αν έχει φως και δύναμη να διαπερνάει τα πάντα”. Αυτά είπε ο Δίας, και τη γυναίκα του στην αγκαλιά του παίρνει, κι η γης η θεία χορτάρι νιόβλαστο φυτρώνει κάτωθέ τους, σαφράνια και τριφύλλια ολόδροσα και κρίνους και ζουμπούλια, πυκνά, απαλά, που ανακρατούσαν τους, το χώμα μην αγγίξουν. Κει μέσα τότε οι δυο τους έγειραν, σε σύγνεφο κρυμμένοι χρυσό, πανώριο, κι αργοστάλαζε στραφταλιστή η δροσιά του.»
εστέ ευτυχείς και πορεύεσθε όπως εις τον Αιώνιον Δρόμον της Ζωής. Το τέρας που φοβείσθε, ψυχορραγεί σε δρόμους ίσιους κι ευκολοδιάβατους… Δεν θα ημπορέση να του δώσει την ζωήν κανείς.
Προχωρήσατε με τη δικαιοσύνη και την Αλήθεια…»
Βράδυ της Κυριακής 17 Ιανουαρίου 2016 και το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο Τρίπολης είναι γεμάτο – πλατεία και εξώστης. Κλασσική μουσική με έργα ρομαντικών και σύγχρονων συνθετών από το Αττικό Ωδείο Τρίπολης του καλλιτεχνικού διευθυντή κ. Γιώργου Κατραλή. Τυχεροί όσο παραβρέθηκαν στη βραδιά αυτή και τυχεροί οι δικοί μας ποιητές: Παναγιώτης Δημητρακόπουλος (Τάκης Τζίβας) και Γεωργία Ν. Αγγελοπούλου – Παπαβασιλείου (Μαλλούσα), των οποίων έργα εμελοποίησε ο κ. Γιώργος Κατραλής.
Ο Γιώργος Κατραλής γεννήθηκε στην Τρίπολη, όπου και τελείωσε το Δημοτικό και το εξατάξιο Γυμνάσιο. Σπούδασε αρχικά στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών πιάνο, θεωρητικά και βυζαντινή μουσική στην τάξη των Μ. Δημητρέσας, Ο. Ιωαννίδου και Δ. Μαυραγάνη , όπου έλαβε το πτυχίο ωδικής και το δίπλωμα βυζαντινής μουσικής. Μετά τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, συνέχισε τις σπουδές του στο Αττικό Ωδείο Αθηνών, στην τάξη του Ιωάννη Χριστόφιλου, όπου έλαβε το πτυχίο αρμονίας, αντίστιξης, φυγής ενοργάνωσης και το δίπλωμα κλασσικής σύνθεσης. 
Είναι μια από τις πολυγραφότερες Ελληνίδες ποιήτριες, που συνδυάζουν την ποιότητα με την ποσότητα.
Η Γεωργία Ν. Αγγελοπούλου – Παπαβασιλείου (Μαλλούσα) εμφανίσθηκε στο λογοτεχνικό χώρο το 1992 με την ποιητική της συλλογή «Αθόρυβες διαδρομές». Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει εικοσιένα βιβλία ποίησης, πεζογραφίας, καθώς επίσης και μελέτες και λογοτεχνικά δοκίμια.
Η Συμμετοχή της φύσης στον θείο έρωτα.jpg)
Mallusa Blog 